Vandaag was onze fietstocht rond de Myra-vallei gepland. En we zijn ons RV park ontvlucht en een eind richting onze volgende bestemming gereisd.

Vanmorgen moesten we om negen uurbij het verzamelpunt langs de Kettle Valley Railway zijn. Het was dertig kilometer van ons RV Park, dus we trokken er een uur voor uit. We waren blij dat we er zo veel tijd voor hadden uitgetrokken, want we belandden midden in de ochtendspits van Kelowna.Het leek of heel West-Kelowna naar Kelowna moest. En er wilde bijna niemand richting West-Kelowna. Het lukte zowaar dus om in de file een foto te maken van de bijna lege rijstroken de andere kant op. Na ruim twintig kilometer kwamen we bij de laatste keer dat we volgens TomTom moesten afslaan. We hadden nog 10 minuten voor de laatste acht kilometer, dus dat was geen probleem dachten we. Blijken de laatste acht kilometers een hobbelige zandweg vol met kuilen te zijn. Rustig sukkelend en zo veel mogelijk om de kuilen heen sturend hebben we de laatste acht kilometer afgelegd in vijfentwintig minuten.

Kettle Valley Railway

De bouw van dit traject is begonnen in 1910 en was in 1914 voltooid. Het duurde nog tot 1916 voordat er treinen over het spoor gingen rijden. En tot 1972 reden er treinen over dit traject. Toen er geen reguliere treinen meer reden, probeerden vrijwilligers er toeristische treinen te laten rijden.  Dat ging goed, totdat de spoorwegmaatschappij in 1980 de rails verwijderde en de grond overdroeg aan de provincie. Het traject rond de Myra vallei begon te vervallen. Wegens vandalisme en de staat van het traject gebeurde er regelmatig ongelukken. Hierop wilde de overheid het terrein eigenlijk afsluiten, maar de gemeenschap richtte in 1992 de Myra Canyon Trestle Restoration Society (MCTRS) op. Hun doel was om het traject toegankelijk en veilig te maken voor het publiek. Bruggen werden voorzien van een plankenpad en een hek en de tunnels werden bijgewerkt. En ondanks tegenslagen slaagden de vrijwilligers er in om het traject in de huidige staat te herstellen, te voorzien van info-bordjes en zelfs te laten promoveren tot een Provinciaal Park.

Myra Canyon

Vandaag kwamen wij daar dus aan om 9:15 en de grootste groep van fietsers was inmiddels vertrokken. Onze verhuurder Myra Bike Rental stond al klaar met onze fietsen. We moesten ons nog even melden en na enkele minuten kregen wij ook vier mountainbikes. Ze verkeerden in goede staat en we konden zo vertrekken. De route beschrijving was simpel: Volg het pad tot de volgende parkeerplaats twaalf kilometer verder en dan weer terug. Doordat er rails hadden gelegen was het traject  bijna vlak en als we dus omhoog of omlaag gingen, dan waren we, volgens de uitleg, fout gereden.

Al na enkele bochten kwamen we bij de eerste houten brug aan. Er zouden er nog zeventien bruggen volgen. En elke keer had je een ander uitzicht over de vallei en/of Kelowna. Soms kon je ook andere bruggen al zien. De vallei ziet er prachtig groen uit. Alleen ergens halverwege het traject is er in 1993 een bosbrand uitgebroken, waardoor de bomen daar er een stuk minder uitzien. In tegenstelling tot de bruggen boden de wee tunnels in het traject weinig uitzicht. ALs je net van buiten kwam fietsen moesten je ogen echt aan de duisternis wennen voordat je weer wat zag. Al kwamen we regelmatig mensen tegen, je kreeg nooit de indruk dat het druk was. Ondanks dat de rails was verwijderd hadden we  op een gegeven moment helaas een heel jong dwarsliggertje. Die week zo af van haar koers dat Niels niets anders kon dan hard remmen en uitwijken. Hij viel daarbij, maar hield daar gelukkig alleen een paar schrammen aan over.

De totale afstand van vierentwintig kilometer hebben we inclusief tussenstops en bezichtigingen netjes in 2,5 uur afgelegd.

Verder onderweg

Na het fietsen begonnen we natuurlijk eerst weer met de acht kilometer onverharde weg die nodig was om in de bewoonde wereld te komen. Zodra we daar kwamen hebben we maar eerst een broodje gehaald bij Subway en zijn we richting Kamloops gereden. We passeerden daarbij onze camping van afgelopen nacht. Die hebben we toen maar afgebeld voor vannacht. Het werd Kirsten ook ineens duidelijk wat er bedoeld werd met ‘Okanagan’, namelijk: “Okee, nu gaan”

We hadden inmiddels een nieuwe camping geregeld iets ten zuiden van Kamloops in Knutsford. Ondanks dat de TomTom ons naar het noorden stuurde, volgden wij Highway 97 naar het westen. In het begin daarvan reden we nog naast Lake Okanagan. Daarna verlieten we het meer. Daarbij ging het landschap over in een Scandinavisch boslandschap. Grote, glooiende, dichtbeboste heuvels die samen een deken van bomen vormen. Met daartussen een weg die je kilometers vooruit kan kijken.

Daarna vervolgde de weg zich weer in een landschap wat iets onrustiger was, en weer wat meer richting dor ging. En daar vonden we een dorpje met de naam Knutsford waar onze camping lag. We moesten eerst driekwart van de camping over rijdenm voordat we bij de receptie waren, maar vooruit. De camping zelf is netjes opgezet, een beetje krap bij elkaar, maar wel groen en een leuk beekje achter de campers. De toiletten en douches lijken niet echt bruikbaar doordat ze zelfs direct na het schoonmaken nog vies waren. Maar dat lossen we binnen de camper wel op.

De dag sloten we af door naar een Taco Bell te gaan. Kirsten wilde al de hele vakantie een taco eten bij de Taco Bell. Volgens mij is die wens na het eten van een taco gelijk de grond in gedrukt.

Morgen een makkie, met maar 84 km voor de boeg.