Vandaag werden we wakker in Glacier National Park. Op ene camping van de National Park Service. Dat houdt in: geen stroom, geen water en geen afvoer. En toch konden we, op enkele beperkingen na, bijna alles wat je normaal zou doen.
We konden gewoon allemaal snel douchen (max 2 á 3 minuten per persoon) met genoeg tussenruimte om het water weer warm te krijgen. Maar een uurtje na het wakker worden, hadden we gegeten en gedouched en gingen we naar de ingang van onze camping voor de shuttlebus. Helaas stopte hij niet bij onze camping en hebben we maar onze camper gepakt om richting het Apgar Informatie Centrum te gaan. Daar kochten we eerst een bus Bearspray om straks niet voor verrassingen te staan. Ook kochten we er nog enkele ansichtkaarten.
Daarna gingen we naar de shuttlebus voor de “Going-to-the-Sun-road”. Helaas was het daar erg druk, en zouden we pas na anderhalf uur aan de beurt zijn voor een plaatsje. Die bus zou ons dan naar Avalanche Creek brengen, waar we opnieuw op een kleiner busje zouden moeten wachten om voorbij Logans Pass te komen. Zowel de shuttlebus als onze camper mochten namelijk niet over Logans Pass omdat ze te lang waren. We hadden wel zin om een stuk te wandelen, dus we hebben onze camper maar gepakt en zijn om Glacier heen gereden richting “Two Medicine Lake”. Dat was volgens een parkranger een mooi gebied en erg rustig,

Two Medicine Lake

Na ruim een uur en ongeveer 105km kwamen we aan bij het meer. Eigenlijk zijn het drie meren: Upper Two Medicine Lake, Tqo Medicine Lake en Lower Two Medicine Lake. Wij parkeerden aan de noordpunt van het middelste meer en begonnen aan onze wandeltocht langs de zuidzijde van het meer naar de zuidpunt van het meer. Het wandelpad was niet al te breed e ging gestaga omhoog. We moesten een groot deel va de route achter elkaar lopen. Gelukkig was het wandelpad wel duidelijk aangegeven. Op een gegeven moment kwamen we langs enkele mensen die op een bankje zaten. Ze zeiden “Shhh! Daar is een eland”. Wij keken in de richting waar ze wezen, maar we zagen niets. Plotseling zagen we de eland, ze zat onder water! Hij kwam even boven, ademde en dook weer onder. En inderdaad ongeveer elke 20 à 30 seconden kwam ze even boven water om te ademen. Bijzonder om te zien.

Alster Falls

Een stukje verder kregen we een splitsing naar de Alster Falls. We weken dus even van ons pad om richting de waterval te lopen. Na ongeveer twee honderd meter kwamen we aan bij een waterval die we eerst wel hoorden maar niet zagen. Pas toen we over een nauwelijks zichtbaar paadje afdaalden, konden we de waterval ook zien. Even wat foto’s genomen van deze locatie en toen terug naar et paadje waar we opgewacht werden door een eekhoorntje. Daarna maar teruggegaan naar het hoofdpad van onze route langs het meer.

Bruggen

Terwijl we route verder volgen komen we eerst bij een standaard bruggetje over een heel ondiep riviertje. Ik ga dus maar in het midden van het riviertje staan om enkele foto’s te nemen terwijl de rest over het bruggetje loopt. Dit was niet de laatste en ook niet de grootste en de zwakste brug. Nog een stuk verder komen we bij een iets bredere stroom, met daarover een hangbrug. De brug is netjes voorzien van houten planken en een waarschuwingsbord. Maximaal één hiker tegelijkertijd. Rustig lopen we achter elkaar over de brug. Hij schommelt een beetje en voelt niet echt degelijk aan, maar we bereiken de overkant. En omdat het een druk paadje is, staan er al tegenliggers te wachten tot wij over zijn.

Afdaling en de boot

Na de laatste brug worden de paadjes nog smaller, totdat het paadje bijna onherkenbaar is. Maar we zien wel dat we weer dichter bij het meer komen. En we beginnen inmiddels met het afdalen. In de verte zien we over het meer het bootje naderen dat ons terug zou kunnen brengen naar de parkeerplaats, het beginpunt van onze wandeling. Terwijl we steeds vlotter gaan lopen om het bootje te halen merken we dat het paadj in een lus richting de steiger gaat. Tijdens de laatste 100 meter zijn we overgegaan richting rennen, totdat Kirsten lichtjes haar enkel zwikt. Al hinkelend zien we hoe het bootje wegvaart. Onze wandeling heeft in totaal drie uur geduurt en we moeten nu nog bijna een uur moeten wachten op de volgende boot. We zijn in ieder geval de voorste van de rij bij de steiger. Inmiddels begin het te regenen. De regendruppels worden steeds groter en veranderen in hagelstenen van een centimeter. Gelukkig is er een shelter en kunnen we schuilen. De hoeveelheid wachtenden is inmiddels opgelopen tot ruim vijftig terwijl de boot er maar negenveertig kwijt kan.
Intussen, bijna een uur later komt de boot weer aanvaren. De boot die nu komt is de laatste van de dag en bevat al negenentwintig mensen, zodat er maar twintig mensen mee terugkunnen. Gelukkig waren wij de eerste die aanwezig waren, dachten we. Blijkt dat de mensen die eerder vandaag met de boot heen zijn gekomen en aan deze kant van het meer zijn gaan wandelen voorrang krijgen op de mensen die alleen terug willen met de boot… En daarvan zijn er bijna dertig. Dus helaas, we missen de laatste boot.
Maar gelukkig blijft de boot en weer varen om mensen op te pikken vanaf onze kant, totdat iedereen opgehaald is. Dus drie kwartier  later kunnen we alsnog mee met de ‘bonus’-boot. Onderweg in de boot zien we hoe de gevallen regen rustig aan modderstromen vormen die naar beneden komen langs de bergwanden.

Terugrit

Nu moeten we alleen nog vanaf Two Medicine lake terugrijden naar onze camping ‘Fish Creek’. Deze rit van bijna een uur, sluiten we af bij een tankstation om morgen weer zonder problemen door te kunnen. Terwijl in de camper wordt nagedacht over wat we vanavond gaan eten, merk ik dat er in het tankstation ook een restaurant met afhaalmogelijkheid is. Dus ik bestel wat afhaalpatat en (asperge-)soep van de dag. Ik verras de inzittenden van de camper met patatten die ambachtelijk werk uitstralen en een lekker gevulde romige aspergesoep om de dag mee af te sluiten.
Morgen beginnen we met onze rit richting Banff, die in totaal vier dagen in beslag gaat nemen.
Totaal gereden vandaag: 228